با بررسی دولت های بعد از انقلاب اسلامی مشخص می شود که هر دولتی بر پایه قاعده ای از هرم های اجتماعی به قدرت رسیده است. به طور مثال آقای خاتمی بر پایه نخبگانی به قدرت رسید که در مرکر مطالعات راهبردی ریاست جمهوری وجود داشتند و می خواستند بر پایه نظریه های جدی خودی در جامعه نشان دهند. دکتر احمدی نژاد بر پایه اقشار فرودست جامعه به قدرت رسید و سعی خویش را در بهبود وضعیت معیشتی آنها به کار برد. دکتر روحانی بر بازرگانان و تجار قاعده خویش را بنا نهاده است.
دلیل محبوبیت دکتر احمدی نژاد هم در میان پابرهنگان جامعه نیز همین است. کسی است که مشروعیت خویش را از خدمت به این مردم گرفته است. چیزی که در میان دولت های بعد از انقلاب بی سابقه است. (مشرق این دفعه نوشته های من را سانسور نکن. اوکی؟)